Γιατί πρέπει να παρηγορούμε ΠΑΝΤΑ ένα παιδί;
Γεια σου, αγαπητέ γονέα!
Σε αυτό το άρθρο θα αναλύσουμε γιατί πρέπει να παρηγορούμε ένα παιδί σε κάθε περίπτωση, αντίθετα με ό,τι μας έχουν μάθει οι δικοί μας γονείς. Όπως βλέπεις στις μέρες μας οι νέες γενιές έρχονται σε πολλές αντιπαραθέσεις σχετικά με το τι είναι σωστό και τι όχι όταν πρόκειται για την ανατροφή ενός παιδιού, και ο λόγος είναι πως παλιότερα οι εποχές ήταν διαφορετικές, ο κόσμος ζούσε διαφορετικά και οι γονείς των γονιών μας… τους μεγάλωσαν διαφορετικά. Τότε φυσικά, δεν υπήρχε ο τρόπος να ξέρουμε πολλά πράγματα όπως σήμερα με ένα απλό παράδειγμα να ψάξουμε στο διαδίκτυο τι είναι σωστό βάση ΠΟΥ. Αντίθετα λοιπόν, με όσα ίσως έχουμε μάθει από αυτούς που έρχονται τώρα που εμείς πηγαίνουμε, ερχόμαστε και λέμε ένα τέλος!
Ο άνθρωπος σε οποιαδήποτε ηλικία έχει την ανάγκη να φοβάται αυτό που περνάει, να αγχώνεται για αυτά που γίνονται, να μην ξέρει πως να αντιδράσει… Και να νιώθει πως είναι ασφαλές να νιώθει όσα νιώθει και να τα εκφράζει.
Το να παρηγορείς το παιδί όταν αυτό είναι θυμωμένο και ξεσπάει, όταν κλαίει γιατί δεν ξέρει πως αλλιώς να αντιδράσει σε κάτι, όταν φοβάται, όταν δεν κοιμάται, όταν θέλει κάτι… δεν είναι κάτι κακό, δεν θα κακομάθει και δεν “θα σε κάνει μετά ό,τι θέλει”. Αντιθέτως είναι κάτι πολύ καλό που πρέπει να κάνουμε σε ό,τι ηλικία κι αν είναι τα παιδιά μας.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορεί ένα μικρό παιδί να κλαίει και να παραπονιέται απαρηγόρητα. Ανούσιους λόγους, μεν, τις παραπάνω φορές. Σημαντικούς για το ίδιο, δε. Συνεπώς, σημαντικούς και για εμάς. Ναι, είναι το τέλος του κόσμου που η μαμά δε μας αφήνει να χωροπηδάμε στο κρεβάτι. Και ναι, είναι η χειρότερη μέρα της ζωής μας που ο μπαμπάς δε μας αφήνει να πειράζουμε τα πάντα, κυριολεκτικά τα πάντα, σε ένα χώρο που δεν πρέπει (πχ εργαλεία στο γκαράζ, μαχαίρια στην κουζίνα, και διάφορα άλλα επικίνδυνα αντικείμενα). Αλλά με λίγη παρηγοριά από τα άτομα που μας αγαπάνε και τον σωστό αποπροσανατολισμό, τα ξεσπάσματα διαρκούν λιγότερο, και η οικογένεια είναι λίγο λιγότερο κατσουφιασμένη.
Όχι μόνο δεν είναι κακό να τα παρηγορούμε, αλλά πρέπει και να τα μάθουμε πως το να ξεσπάς είναι κάτι καλό - αρκεί να γίνεται με έλεγχο (και αυτοέλεγχο). Φαντάσου μια μέρα να σου πάνε όλα χάλια και να μην έχεις σε κάποιον να μιλήσεις… Γιατί σαν “μεγάλοι” έτσι ξεσπάμε. Τότε την επόμενη μέρα θα ήταν όλα χειρότερα… ακόμα κι αν δεν είναι στην πραγματικότητα. Και τώρα φαντάσου αυτό να γίνεται καθημερινά και κάθε φορά που πάς να ξεσπάσεις κάπου απλά να σου λένε “Δεν πειράζει, θα σου περάσει…”
Μη στέκεσαι ασυγκίνητος έξω από την πόρτα ενός μωρού που κλαίει, που η μόνη του επιθυμία είναι να σε αγγίξει. Πήγαινε στο μωρό σου. Πήγαινε στο μωρό σου ένα εκατομμύριο φορές. Δείξε του πως μπορεί να εμπιστεύεται τους ανθρώπους και το περιβάλλον και ότι ζούμε σε ένα καλόηθες σύμπαν -Peggy O’ Mara